Project Hoop helpt in Nabloes

Temidden van de rampzalige toestand waarin de stad Nabloes verkeert, werkt Project Hoop - een gezamenlijk Palestijns-Internationale basisorganisatie - er hard aan om kansloze jongeren regelmatig onderwijs en enige recreatie te bieden. Het programma van deze vrijwilligersorganisatie omvat Engelse en Franse taallessen, alsook een aantal creatieve activiteiten op het gebied van toneel, fotografie en muziek. Het profijt dat de kinderen en jongeren daarvan hebben is tweeledig: Zij leren bepaalde vaardigheden aan en hebben tegelijk de kans buitenlandse vrijwilligers te ontmoeten. Belangrijke psychologische winst is het ervaren van een gevoel van normaliteit en van structuur, als ook de kans wat plezier te scheppen in een veilige omgeving.

De programma's worden gerealiseerd door een kleine Palestijnse staf, die wordt bijgestaan door lokale Palestijnse en internationale vrijwilligers, afkomstig uit afdelingen in Canada en Groot-Brittannië, die steun en expertise verschaffen. Ook uit andere delen van de wereld komen vrijwilligers. De organisatie is in Canada geregistreerd maar werkt in Nabloes. De unieke mengeling van lokale Palestijnen en vrijwilligers uit alle delen van de wereld maakt het programma succesvol. Mensen met uiteenlopende nationaliteiten en levensbeschouwingen werken samen aan één gemeenschappelijk doel: Hulp bieden aan degenen die dat nodig hebben.

Een Nederlandse vrijwilligster aan het woord over haar ervaringen:

Voor de meeste mensen is Palestina niet meer dan een naam in het nieuws. Ik wilde het land en de mensen die er wonen leren kennen. Ik besloot dat je dan het beste er heen kunt gaan om er te wonen en te werken. Ik hoorde van het Project Hoop en nu geef ik Engelse les in Nabloes.

Wie in Nabloes komt, komt in een andere wereld. Ik hield onmiddellijk van de stad met haar smalle straatjes en haar gebouwen van soms 2000 jaar oud. Er zijn straten die je het gevoel geven in een oude Romeinse stad te verkeren. Met haar groentemarkt waar de mensen je roepen en verwelkomen en je gratis fruit geven, waar de taxi's constant toeteren en de kleine kinderen je volgen met hun 'hello, how are you?', 'what is your name?'

De mensen hier zijn ongelooflijk gastvrij. Als je in het centrum van de stad loopt, word je voortdurend op de thee of de koffie gevraagd. Voor cultuurminnaars is Palestina een paradijs. Er gaat geen week voorbij of er is wel ergens een klassiek concert in Nabloes of een van de andere steden op de Westoever. En in de laatste twee maanden heb ik meer tentoonstellingen dan ooit bezocht. Je hoeft je er niet te vervelen.

Wie voor Hoop werkt, geeft gewoonlijk een of twee lessen per dag. En als je geen les geeft, bereid je de lessen voor of je helpt de mensen bijvoorbeeld met het maken van de TOEFL-test of het creëren van een emailadres. Maar er is genoeg tijd om Nabloes te verkennen en de rest van Palestina. Soms word je bij iemand uitgenodigd om je te laten zien hoe je de traditionele koekjes bakt die je in de snoepwinkel kunt vinden of de echte hummus maakt volgens een techniek die van vader op zoon overgaat.

In het weekend kun je naar Betlehem of Jeruzalem of je brengt een bezoek aan de Samaritanen in de zuidelijke heuvels van Nabloes. Werken voor Project Hoop in Nabloes is interessanter nog dan alleen een bezoek brengen aan Nabloes. Hoop heeft diverse centra in verschillende delen van de stad. Ik geef zowel les aan kinderen uit vluchtelingenkampen als aan jongeren uit de oude stad en volwassenen uit alle delen van de stad. 's Ochtends leer ik de kinderen de namen van groenten en fruit en hoe ze kunnen vertellen wat hun hobbies zijn. 's Middags heb ik het met de oudere kinderen en de volwassenen over politiek, godsdienst en cultuur.

Maar niet alleen de leerlingen maken het interessant. Er is een grote groep lokale en internationale vrijwilligers die werkt met het Project Hoop. Zo ontmoet je niet alleen allerlei Palestijnen maar ook Fransen, Duitsers, Britten en Amerikanen. De lokale Palestijnen zijn degenen die ons helpen met de lessen en ons de weg wijzen naar de 'koekjes en de falafels' en ons introduceren bij interessante mensen. Zij zijn onze vrienden in Nabloes.

Nabloes lijkt bijna een normale stad, met de nadruk op lijkt. De mensen hier trachten hun leven zo normaal mogelijk te leven. Maar het is moeilijk om de realiteit te ontlopen. Het dagelijkse geweld is minder dan het was maar de situatie is verre van normaal. Elke dag ontdek ik nieuwe dingen die zijn verwoest door soldaten, korter of langer geleden. En ik heb nog niemand ontmoet of hij had wel een martelaar of gevangene in de familie. Zaken die voor ons vanzelfsprekend zijn als water, gas en elektriciteit zijn voor de Palestijnen luxe artikelen. Niet omdat het er niet is maar omdat ze niet de controle hebben over hun eigen hulpbronnen. Van het water en de elektriciteit gaat 80 procent naar Israel. Als ik in het weekend andere steden wil bezoeken kunnen lokale vrijwilligers niet mee. Ook al zijn ze in het bezit van de juiste papieren, ze kunnen nog steeds bij elk checkpoint worden tegengehouden.. Twee weken geleden ging ik naar Jeruzalem, een afstand van 65 km, maar het kostte me 5 uur door de checkpoints en de afsluitingen van bepaalde wegen voor Palestijnen.

De eerste keer dat ik een ckeckpoint zag was een surrealistisch gebeuren. Ze zijn allemaal anders. Sommige zijn werkelijk high-tech zoals die waar je Jeruzalem binnengaat. Anderen zoals die rond Nabloes zijn heel simpel maar niet minder verschrikkelijk. Mannen en vrouwen moeten in aparte rijen. De vrouwen kunnen sneller door, maar als ze met hun man reizen moeten ze toch weer wachten. Het is niet leuk om te zien hoe de Palestijnen bij de checkpoints worden behandeld.

Velen van de lokale vrijwilligers zijn of waren studenten aan de An-Najah Universiteit die meer dan 14.000 studenten telt. Maar een aantal van hen komt niet uit Nabloes. Dus moeten die elke dag heen en weer. Dat zou geen probleem zijn als er geen checkpoints waren. Op weg naar examens moeten zij soms uren wachten voor ze Nabloes kunnen binnenkomen en dus komt het nogal eens voor dat men een examen mist. Maar ook het weer naar huis gaan na de lessen kan uren kosten als de checkpoints zonder voorafgaande waarschuwing zijn gesloten.

Ik zou graag spreken over Nabloes zonder het over de bezetting te hebben. Maar die bepaalt elk aspect van het leven, hoewel natuurlijk niet altijd. Maar het zijn de regels die het leven onmogelijk maken voor de gemiddelde Palestijn. Het Project Hoop probeert vooral bij de kinderen iets van een gevoel van normaliteit te creëren. Het geeft de mensen ook de mogelijkheid met internationale gasten te communiceren. De Palestijnen zijn heel erg geïnteresseerd in andere landen en mensen van andere nationaliteiten. Al mijn leerlingen, tot de kleinsten toe, weten van Holland. Ik was er wel een beetje trots op toen de jongens van een voetbalclub van een van de centra het Nederlandse shirt als voorbeeld voor hun nieuwe shirt kozen.

Palestina en de Palestijnen verwonderen mij elke dag. Het klinkt misschien vreemd maar ik ben blij dat ik de gelegenheid heb dit land en zijn mensen te ontmoeten en mijzelf nuttig te kunnen maken.

Nadere informatie:

Project Hoop is een actieve supporter van de Palestijnse burgermaatschappij (civil society). Het voorziet in programma's via tientallen Palestijnse gemeenschapscentra en een aantal scholen. Het sponsorde de creatie van een door jongeren geleid Palestijns circus. Het plaatst professionele medische vrijwilligers bij medische instellingen in Nabloes en het heeft een beperkt aantal medische missies uitgevoerd. Ook heeft het meegedaan aan officiële multinationale waarnemersmissies bij Palestijnse verkiezingen.

Geïnteresseerd als vrijwilliger of donor? Zie: www.projecthope.ps Email: projecthope@mail.com

Verschenen in Soemoed, jaargang 35, nummer 1 (januari - februari 2007), pp. 26-27